Lęk przed krytyką, ośmieszaniem i winą sprawia, że ludzie nie są pewni siebie. Zamykając się w swoim małym świecie, rzadko komunikują się z innymi i doświadczają ogromnego dyskomfortu, rozmawiając z publicznością. Jak przezwyciężyć wątpliwości i znaleźć spokój? Instrukcja obsługi. 1 Doskonale pamiętam czas przed ślubem, już po ustalonej dacie, kiedy zastanawiałam się, czy to na pewno „ten jedyny”. Nie miałam wątpliwości, że mój narzeczony jest dobrym człowiekiem, ale pytałam, czy na pewno my jesteśmy dla siebie, nawet jeśli oboje jesteśmy powołani do małżeństwa. Nieraz niedługo po zaręczynach albo tuż przed ślubem dopadają nas wątpliwości. W głowie pojawiają się liczne pytania: może to nie TEN? Dlaczego nie czuję pewności? Jak podjąć dobrą decyzję? To naturalne, że przed decyzją na całe życie czujemy pewien lęk i niepokój. Ale co jeśli to nie są dobre powody ślubu? Jakie mogą być ku temu przesłanki? Paulina Krupińska miała spore wątpliwości przed ślubem. Przekonała ją teściowa. Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem Dr Andrea Bonior, psycholog z Uniwersytetu w Georgetown, postanowiła przygotować ściągawkę dla narzeczonych, czyli 18 pytań, które trzeba sobie zadać, zanim powiecie: tak. Jak się spotkać przed ważnym wydarzeniem Wideo: Jak radzić sobie ze stresem przed ważnym wydarzeniem (ciekawa technika) 2023, Kwiecień Z jakiegoś powodu, w przeddzień ważnego wydarzenia, wiele osób zaczyna wykazywać oznaki podniecenia: apetyt znika, niemożliwe jest zaśnięcie, ręce się trzęsą, panika myśli. Czym jest miłość? Co robić, by ją odnaleźć? Jak rozwijać relację, aby stworzyć szczęśliwy związek na całe życie? Na co można sobie pozwolić w sferze seksualnej? 73g7D. Wątpliwości przed ślubem są całkiem częste. I w pewnym sensie wydają mi się bardzo zdrowe bo świadczą o że poniższe pytania pomogą nie tylko wtedy, gdy już decydujecie się na małżeństwo i nagle pojawiają się wątpliwości przed także wtedy, gdy tej decyzji nie ma, ale odpowiedzi na nie mogą po prostu pomóc uświadomić sobie, w jakim związku jesteś i co w nim lubisz a nad czym chcesz TEŻ: DECYZJA O ŚLUBIE. CZY PRZEMYŚLANA?Czy ja lubię mojego przyszłego męża/żonę?Zakładając optymistyczny scenariusz, spędzicie ze sobą spory kawałek życia. Będziecie się razem cieszyć, smucić, przeżywać chwile uniesienia i te słabsze „zwykłe” chwile…To znaczy będziecie to robić razem, o ile się lubicie. Bo jak nie to, jest duża szansa, że zostaniecie współlokatorami. Neutralnymi, albo nawet trochę wrogimi wobec siebie. Marna perspektywa. To, co lubicie się? Macie o czym pogadać? Fajnie spędza się razem czas? Coś Cię inspiruje w nim/niej?Czy w tym związku jest przestrzeń dla mnie?Ja wiem, że to takie cudownie romantyczne: dwie połówki jabłka, żyć bez siebie nie mogą, papużki nierozłączki. Ale to jest taki trochę bełkot rodem z romantycznych filmów. Sporo razy pracowałam z ludźmi, którzy byli w fajnych relacjach z potencjałem, ale te rozpadały się, bo zamiast wzbogacać, ograbiały z indywidualności. Bez względu na to, ile, romansów się naoglądałaś, biorąc ślub nie znikasz na rzecz magicznego My. Nadal tu jesteś. Ty i Twoje pasje, marzenia, potrzeby (tak, nawet chwilowej samotności). Partner, nie zakochuje się w My tylko w Ty. Więc nie znikaj. Może Ja, Ty i My, to całkiem fajny trójkąt?Czy lubicie swoje poczucie humoru?Najsmutniejsze, co usłyszałam od znajomej po jej rozwodzie: On mi powiedział, że nigdy nie lubił mojego poczucia humoru. Kurczę, to ważne. Bo pewnie będziecie mieli wiele okazji w życiu, kiedy humor Wam się przyda. Z nim naprawdę życie jest fajniejsze. Nawet czasem taki przez łzy. Kiedyś siedziałam sobie przed komputerem i zobaczyłam, coś fajnego. Poprosiłam mojego partnera, żeby podszedł, bo chciałam mu to coś fajnego pokazać:-możesz tu przypełznąć?Słyszę, że idzie, ale nie ma go na normalnej wysokości. Patrzę w dół. Jest. Pełznie…Czy jesteśmy teamem?Pytanie, które naprawdę warto sobie zadać, zanim skończy się tak, jak niektórzy ludzie, których obserwuję w na szczęście, niezbyt bliskim mili ludzie. Do rany przyłóż. Uprzejmi, pomocni. Dla wszystkich, tylko nie dla siebie nawzajem. Osobno, każdego z nich naprawdę lubię. Razem nie jestem w stanie spędzić z nimi dłużej niż pół godziny. Ile można słuchać wzajemnych docinków, złośliwości i jeżdżenia po sobie wzajemnie, w każdej możliwej chwili. Bardzo dziękuję za taki związek. Bo takie życie musi być naprawdę ciężkie dla nich obojga – wieczna walka. Przykład serio z życia wzięty, ale trochę ekstremalny. W większości przypadków, nie jest przecież aż czy gracie do jednej bramki: obgadując Wasze finanse, szukając pomysłów na wakacje, wspierając to drugie w jakim trudniejszym momencie, nawet jak nie rozumiecie czemu on/ona tak się czuje? Umiecie ze sobą rozmawiać? Przyjaźnicie się?Czy nasza sfera seksualna ma potencjał?Nie chodzi mi tu, o to, czy Twój partner to Miss czy Mister świata. I czy macie w swoim repertuarze najbardziej szalone pozycje. Nie chodzi mi o to, żeby rzucać się na siebie zaraz po wejściu do domu/windy i wpisz tu sobie, to co, mi o to, czy widzisz różnicę w tym, jaka więź łączy Cię z Nim/Nią a kimś, kto jest Twoim przyjacielem?Sfera seksualna jest właśnie tą, która w znaczący sposób odróżnia relację platoniczną od partnerskiej. To ona często jest źródłem problemów wielu par (często problemy innej natury niż seksualna, sprawiają, że życie seksualne zanika lub jest mało satysfakcjonujące). To o niej ciągle trudno nam mówić otwarcie. I to ona może wprowadzać do długiej relacji powiem zabawy, świeżości, który jest tak potrzebnym balansem do chwilami trudnej macie podobne wartości i jesteście na podobnym etapie życia?Jeśli Ty jesteś domatorką, chcesz dom i dziecko, a w nim męża zaangażowanego w bycie tatą, a wybranek marzy o podróżach, niebezpiecznych krajach, wcinaniu insektów na odległych lądach i skakaniu na bungee przy jednej z dzikich plaż, to czy naprawdę jest to przestrzeń do budowania małżeństwa?Chyba, że i Ty kochasz zajadać insekty, spać w namiotach a w dodatku oboje, jako zgrany team, macie chęć i pomysł na połączenie podróży z życiem rodzinnym. Są takie pary! I super, że są. Chodzi o to, czy jesteście na podobnym etapie i czy Wasze wartości życiowe chociaż po części się kilka moich pomysłów. A Co Wy byście dodali do tej listy? Przygotowania do ślubu to gorący czas w życiu każdej Pary Młodej, sporo ustaleń i często wiele osób biorących udział w decyzjach. W tym czasie niemało Panien Młodych jak i Panów Młodych ma wątpliwości – ponieważ na tym etapie dla wielu par pojawiają się pierwsze wspólne decyzje, nieraz te sprawy wydają się błahe pod tytułem kolor taki czy taki, usadzić babcię obok wujka czy ciotki… Natomiast jest to już wstęp do tego, aby umiejętnie ze sobą rozmawiać, podejmować wspólne decyzje i dochodzić do pewnego rodzaju kompromisów. Znam Parę Młodą, która na etapie właśnie tych przygotowań ślubnych miała tak duże wątpliwości przed ślubem, że ostatecznie się rozstali – bo zobaczyli że totalnie maja inny pogląd na wiele spraw zaczynając na kolorze przewodnim wesela a kończąc na tym gdzie ostatecznie zamieszkają po ślubie. Stres przed ślubem – wątpliwości w związku, co z nimi zrobić? Moja rada – nigdy ich nie bagatelizuj! To jest normalne – zawsze na etapie decyzji (i to poważnych) człowiek się zastanawia, więc to nie koniec świata! Przemyśl dokładnie co jest podstawą do tych wątpliwości? (może to tylko stres? a może coś więcej?) Pamiętaj nikt nie jest idealny! Nie realizuj niczyich marzeń – rodziców, babci, narzeczonego – oni chcą już ślubu, Ty wolisz poczekać? Poczekaj! Nie ma nic gorszego niż presja ze strony otoczenia w sprawie Twojego własnego życia. Nigdy nie myśl że nikt się już nie trafi! Nie zastanawiaj się nad straconym czasem, bo możesz go stracić jeszcze więcej z nieodpowiednia osobą Nie zapominaj, że poza miłością/ uczuciem potrzebne w związku są jeszcze takie elementy jak zrozumienie, wzajemny szacunek i cierpliwość – bez tego sama miłość nie zawsze da radę 😉 Zastanów się czy widzisz się z tym człowiekiem za 5/10 lat i w jakim według Ciebie będziecie punkcie życia, jego też o to zapytaj i zobacz czy Wasze wizje są bardzo rozbieżne i czy któreś w swojej może coś zmienić. Porozmawiaj o tym z partnerem, wyjaśnij mu sytuację i przedstaw swoje obawy Nie decyduj się na ślub ze względu na już poniesione koszta przygotowań… potem będzie tylko „drożej” – nie tylko pod względem materialnym Jeśli nie pomoże rozmowa z partnerem – pomyśl o wizycie u psychologa – czasem osoba trzecia jest w stanie więcej dostrzec niż nam się wydaje a ma ona chłodny osąd bo nie zna żadnego z Was Ślub, wątpliwości – skąd się biorą? Każdy zawsze przeżywa strach przed ślubem w taki czy inny sposób. Niektóre Panny Młode od początku będą wiedziały, że to ten jedyny i bez zmrużenia oka wypowiedzą słowa przysięgi małżeńskiej, a będą i takie które będą cały czas analizować sytuację. Powiem Wam że nie ma idealnej recepty (niestety) – ponieważ można być w 100% pewnym swojego wyboru a przy tym nie zauważyć pewnych sytuacji, które następnie przerodzą się w coś nieciekawego, a może być tak że pomimo tych obaw wkraczamy w związek małżeński ale przez to że znamy nasze słabe punkty, swoje i partnera to mamy możliwość nad nimi pracować (oczywiście muszą chcieć tego dwie osoby). Dlatego nie zapominaj, aby przede wszystkim zastanowić się skąd się biorą te obawy 🙂 Powodzenia! A czy Wy miałyście takie wątpliwości przed ślubem? Jak sobie poradziłyście, jak potoczyły się u Was sprawy? Continue Reading Konflikty w relacjach teściowych z synowymi zdarzają się naprawdę często. Można jednak ich uniknąć, ustalając pewne rzeczy przed ślubem. Choć mówi się, że ślub bierzemy z ukochaną osobą, a nie z jej rodziną, w rzeczywistości sprawa ma się nieco inaczej. Gdy wychodzimy za mąż, jasne jest, że będziemy musieli spotykać się z rodzicami naszego partnera np. podczas różnych świąt. Zdarza się też, że teściowe chcą mieć wpływ na życie małżeńskie swoich dzieci. Wówczas zaczynają pojawiać się konflikty. Są bowiem takie typy kobiet, których teściowe nie lubią. Często też mamy są z góry uprzedzone do swoich synowych. Można jednak zapobiec temu jeszcze przed także: Jej narzeczony zaprosił swoją mamę na ich miesiąc miodowy. Potem zrzucił na nią winęKonflikty synowych z teściowymiO ile zazwyczaj głównym powodem nieporozumień są pieniądze, o tyle w przypadku teściowych i synowych problemy bywają zupełnie inne. O co zazwyczaj kłócimy się z mamami naszych partnerów? Przede wszystkim są to oczywiście kwestie związane z naszymi ukochanymi. Często zdarza się, że mamy lepiej wiedzą, jaki powinni mieć styl, gdzie pracować i co jeść. Gotowanie to rzecz, o którą teściowe z reguły mają pretensje do swoich synowych. Z racji doświadczenia uważają bowiem, że wszystko wiedzą kwestią, która rodzi nieporozumienia między synowymi i teściowymi, są... wnuki. Gdy w małżeństwie pojawiają się dzieci, mamy często przychodzą z "dobrymi" radami. Czy da się temu zapobiec? Okazuje się, że można także: Teściowa miała wygłosić toast na weselu. To, co powiedziała, nie spodobało się młodymRzeczy, które warto ustalić z teściową przed ślubem. Zapobiegną konfliktomW relacjach z teściowymi warto ustalić pewne zasady, dzięki którym jasno zakomunikujemy, jakie są nasze plany na przyszłość. To sprawi, że mamy będą miały więcej czasu, żeby przekonać się do naszego podejścia. Jeżeli zatem planujecie ślub, o tym koniecznie powinnyście porozmawiać z przyszłymi teściowymi. Kiedy chcecie mieć dzieci i czy w ogóle. Gdzie zamierzacie spędzać święta, a przede wszystkim to, w jaki sposób będziecie dzielić czas na dom twój i ukochanego. Jakie jest wasze podejście do wspólnego spędzania czasu, np. jeżeli lubicie wychodzić osobno - to może gorszyć teściową. Czy jest coś, co chciałaby ci przekazać na temat ukochanego? To mogą być ciekawostki z dzieciństwa, ale też ulubione dania i receptury na nie. Jasno postaw granicę, której teściowa nie powinna przekraczać. Ona musi zrobić to samo. Dzięki temu wasza relacja będzie transparentna. Przedyskutujcie swoje oczekiwania. Niech ona powie ci, jak widzi swoją synową, a ty powiedz, jak chciałabyś, żeby wyglądała wasza relacja. To sprawi, że będziecie mogły wcześniej rozwiać swoje wątpliwości. Poplotkujcie. Niech teściowa opowie ci anegdoty ze swojego małżeństwa i przygotuje na to, jak może wyglądać twój związek po ślubie. To was zbliży. Poruszenie tych tematów może ci się wydać niezręczne, ale warto się przemóc. To bowiem sprawi, że życie z teściową po ślubie będzie łatwiejsze. Zobacz także: Rozlicz PIT i przekaż 1 procent Fundacji Radia ZET fot. Adobe Stock, Maridav Za trzy tygodnie mieliśmy stanąć przed ołtarzem i wypowiedzieć te ważne słowa: „I że cię nie opuszczę aż do śmierci”. Pojechałam na przymiarkę sukienki Stałam przed lustrem i poczułam, że nie jestem gotowa. I że nawet nie wiem, czy w ogóle kocham Adama. Gdybym wtedy wiedziała… Byłam z nim niewiele ponad rok. Wcześniej długo sama. Moje koleżanki, wszystkie mężatki, zaczęły mnie swatać. Nienawidziłam tego. Na wyjeździe raptem okazywało się, że pojechał też z nami czyjś kolega czy kuzyn. – Odpuśćcie, bo więcej nie pojadę. Zamiast odpoczywać, stresuję się, że jakiś facet łazi za mną krok w krok! – nawrzeszczałam na nie na spływie kajakowym. Ostatni wynalazek moich przyjaciółek, niejaki Ryszard, był wyjątkowo irytujący. Chyba sobie wbił do głowy, że jestem zdesperowana, i pozwolę mu na wszystko. W środku nocy przyszedł do mojego domku. Próbował wpakować mi się do łóżka. Nie trafiało do niego proste „spadaj”. Zrozumiał dopiero, jak oberwał kolanem w krocze. Wyzwał mnie od wariatek – Sama nie wiesz, czego chcesz. Jesteś kompletnie popieprzona. Już rozumiem, dlaczego żaden cię nie chciał – darł się. Przyjaciółki dały mi spokój. A dwa miesiące później poznałam Adama. Nikt go do mnie nie przyprowadził, nikt nas nie zapoznał. To on podszedł do mnie pierwszy na urodzinach koleżanki z pracy. – Przepraszam, że zaczepiam, ale mam wrażenie, że podobnie jak ja, nie bawisz się tutaj najlepiej – zagaił. Zwróciłam na niego uwagę już wcześniej. Siedział z ponurą miną i drinkiem w kącie, i przeglądał coś w telefonie. – Adam – przedstawił się nieznajomy. – Kinga. To co, spadamy? – zaproponowałam. – Za pięć minut przed knajpą – rzucił Adam. Pokręciłam się jeszcze chwilę, potem pożegnałam się z solenizantką i wyszłam. Adam stał oparty o mur i palił papierosa. Wyglądał bardzo seksownie. Poszliśmy do klubu. Było naprawdę świetnie. Bawiliśmy się razem do rana – Dasz mi swój numer? – zapytał, gdy odprowadził mnie do domu. Dałam. Zadzwonił w sobotę. – To może prawdziwa randka? Kino, kolacja… Co powiesz? Zgodziłam się. Dopiero tego wieczora dowiedziałam się więcej o Adamie. Był lekarzem ortopedą. Pracował w szpitalu, ale miał też prywatną praktykę. Nie musiałam dopytywać, żeby się domyślić, że nie klepie biedy. Ale dla mnie najważniejsze było, że się z nim nie nudziłam. Był inteligentny i dowcipny. Tydzień później poszliśmy do łóżka. Okazało się, że jest też świetnym kochankiem. OK, prawda – dawno z nikim nie spałam, ale z żadnym z moich poprzednich facetów nie było mi tak dobrze. Uznałam, że pora zabrać Adama na wyjazd ze znajomymi. Może tym razem niech moje przyjaciółki zzielenieją z zazdrości, tak dla odmiany. – Kinga, jedziesz z nami autem? – dopytywała się Aldona. – Nie martwcie się, przyjadę sama. Znaczy nie sama, chcę, żebyście kogoś poznały. Aldona próbowała ze mnie wyciągnąć coś więcej, ale byłam twarda. – W sobotę go poznacie, cierpliwości. Wiedziałam, że Adam zrobi na moich przyjaciółkach i ich facetach wrażenie. I faktycznie. Skakali wokół niego, jakby był jakimś gwiazdorem. Wieczorem Adam w końcu wyrwał się z ich szponów. – Idę spać, to był bardzo wyczerpujący dzień. Dobranoc. Ja zostałam jeszcze trochę w salonie. No i wtedy się zaczęło – No, jak mogłaś go przed nami ukrywać? Ten facet jest świetny, planujecie ślub? Po kwadransie też uciekłam do pokoju. Adam nie spał. Uśmiechnął się do mnie i odchylił kołdrę. Dwa miesiące później zamieszkaliśmy razem. Oświadczył mi się w lutym. Gdy to zrobił, byłam naprawdę zachwycona. Dostałam wyjątkowo piękny pierścionek i zaczęły się przygotowania do ślubu. Gdzieś po drodze kilka razy pojawiła się wątpliwość: czy to nie za szybko, czy na pewno jestem gotowa. Ale za każdym razem o tym zapominałam. I znowu wydawało mi się, że jestem bardzo szczęśliwa. W ostatnich tygodniach przed ślubem nie miałam czasu na refleksje, za to mnóstwo do zrobienia. Cała uroczystość była na mojej głowie, bo Adam pracował. Gdy próbowałam go o coś pytać, zbywał mnie, mówiąc, że zdaje się na mnie i wie, że wszystko będzie świetnie. Stojąc u krawcowej przed lustrem, miałam wreszcie chwilę na to, żeby zebrać myśli. I dotarło do mnie, że tak naprawdę nie chcę brać ślubu. – Pani Beato, przepraszam, ale muszę już iść – przeprosiłam krawcową. Poszłam do domu. Adam był w pracy. Usiadłam w kuchni i zaczęłam się zastanawiać, co powinnam zrobić. Udawać? Brnąć w to, a potem się zobaczy? Porozmawiać z Adamem, namówić go na przełożenie ślubu? Uciec? Zadzwoniłam do Aldony. – Masz chwilę? Muszę porozmawiać. Chodzi o Adama i ślub. Wpadnę, OK? – No, hej! Co jest? Sukienka ci się przestała podobać? No, gadaj… – zaczęła wesoło moja przyjaciółka, otwierając drzwi, po czym zamilkła, gdy zobaczyła, że po policzkach spływają mi łzy. – Co jest? Kręciłam głową, ale nic nie mogłam powiedzieć. W końcu wykrztusiłam z siebie: – Aldona. Ja nie chcę być jego żoną! Nawet nie wiem, czy chcę z nim ciągle być. Aldona osłupiała. – Jak możesz? Przecież to ideał, dawno wszystkie się z tym zgodziłyśmy! Masz jakiegoś doła, przejdzie ci. Ale ja siedziałam tylko i kręciłam głową. Aldona zrozumiała, że nie żartuję – Rany. Przecież wszystko już gotowe, sukienka, sala, zaproszenia. Ja już ci prezent kupiłam! – Aldona nie pomagała. Ale oczywiście miała rację. Jak to wszystko teraz odkręcić? I co mam powiedzieć Adamowi? Aldona zamilkła. Zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Mijały minuty. – OK. Nie wiem, czy to wiele zmienia, ale moim zdaniem powinnaś na razie powiedzieć Adamowi, że chcesz przełożyć ślub. Nie mów mu, że nie wiesz, czy w ogóle go kochasz, to może zaczekać. Posłuchałam się jej. Uznałam, że pewnie tak będzie łatwiej. A Adam i tak pewnie ze mną zerwie. Ale to będzie wtedy jego decyzja, nie moja. Nie spodziewałam się jednak, że zareaguje w taki sposób. – Przesunąć ślub? Coś się dzieje? Jesteś chora? A może rodzice? – Adam mówił jeszcze spokojnie, ale patrzył na mnie w taki sposób, że zrobiło mi się zimno. – Nie, Adam, nic się nie dzieje. Po prostu wydaje mi się, że wszystko wydarzyło się za szybko. Znamy się nie tak długo. Wiem, że przygotowania są już bardzo zaawansowane, ale wiesz… Pomyślałam, że lepiej wszystko odwołać, niż rozwodzić się po trzech miesiącach. Dajmy sobie jeszcze pół roku, może więcej. Poznajmy się lepiej. Przecież my nawet nie byliśmy razem na wakacjach. Całymi dniami pracujesz, spotykamy się głównie nocą. Chyba naprawdę pospieszyliśmy się z tym ślubem. Adam powoli zdjął okulary i wstał. Odruchowo zrobiłam krok do tyłu. – Kinga, czy ty słyszysz, co mówisz? Przyznaj, miałaś gorszy dzień, wpadłaś w panikę. Przemyśl to jeszcze. Porozmawiamy jutro – złapał mnie za nadgarstek. Zabolało. Próbowałam mu wyrwać rękę. – Rozumiesz? – wysyczał mi do ucha. Zaczęłam się go bać… Ale teraz było już za późno. Wiedziałam, że nie mogę się wycofać. – Adam, ty mnie nie słuchasz. Ja nie chcę brać z tobą ślubu. Rozumiesz? A za chwilę dojdę do wniosku, że w ogóle nie chcę z tobą być, jeśli natychmiast mnie nie puścisz i nie przeprosisz. – Ja mam ciebie przepraszać? Tobie się w głowie pomieszało? – Adam zaczął podnosić głos. – Czy ty sobie wyobrażasz, że ja ci na to pozwolę? Zrobić ze mnie pośmiewisko? Naprawdę myślisz, że się w tobie zakochałem? Jesteś nudna i nijaka. Ale potrzebuję żony. Kogoś, kto zajmie się domem, podejmie obiadem kolegów. I jeszcze będzie dobrze wyglądać. Nawinęłaś się, uznałem, że się nadasz. Wątpliwości to mogłaś mieć pół roku temu. A teraz masz siedzieć cicho. Rozumiesz? – Adam popchnął mnie na kanapę i uderzył w twarz. Osłupiałam. Nawet się nie popłakałam. Nie byłam w stanie nic zrobić. Adam złapał kurtkę i wyszedł, trzaskając drzwiami: Mijały minuty, a ja ciągle siedziałam na kanapie. W końcu spakowałam swoje rzeczy i pojechałam do Aldony. – Jezu, jak ja się mogłam tak pomylić? – zaczęłam płakać. – Czy ja naprawdę jestem taką idiotką? – Miałaś wątpliwości. A jego zachowanie tylko pokazało, że miałaś rację. Teraz po prostu musisz o nim zapomnieć. To nie okazało się takie proste Adam wydzwaniał do moich rodziców, straszył ich. Groził też moim przyjaciołom. Szczerze mówiąc, to jego zachowanie bardzo mi pomogło. Po pierwsze, przestałam mieć wątpliwości, po drugie – przyjaciele od razu stanęli murem za mną. Za odwołanie wesela, sukienkę, zaproszenia musiałam zapłacić sama. Musiałam wziąć kredyt, zamieszkać z rodzicami, ale na szczęście teraz jestem wolna. Muszę się pozbierać i żyć dalej. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” Strona 1 z 1 [ Posty: 11 ] Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Autor Wiadomość Dołączył(a): Śr kwi 08, 2020 0:11Posty: 3 Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Szczęść Boże! Może parę słów o mnie. Mam 22 lata, ogólnie jestem osobą która woli się dostosować do innych, przecierpieć, ale mieć spokój i nie ranić innych w żaden sposób. Nie umiem bronić swojego zdania, gdy ktoś podnosi na mnie głos chce mi się płakać. Myślę, że to pozostałości po dzieciństwie, w podstawówce byłam nieśmiałą szarą myszką i rówieśnicy mnie odtrącali, nie chcieli się ze mną bawić ani przebywać, zauważali mnie tylko jak chcieli pomocy (miałam świetne wyniki w szkole), a ja chętnie robiłam za nich zadania, żeby chociaż trochę "zaistnieć" w ich oczach, żeby nie zostać sama. Sytuacja zmieniła się w technikum - inna miejscowość, nowi ludzie, czysta karta. Nie miałam już łatki szarej myszki, żyłam jak normalny człowiek i znalazłam wielu wspaniałych przyjaciół, z którymi spotykam się do kwestii uczuć - od połowy podstawówki byłam nieustannie "zakochana" - nie, że codziennie w kimś nowym, ale nie było chwili w moim życiu, żeby do kogoś nie wzdychać. Jedno zakochanie (oczywiście nieszczęśliwe) przechodziło w drugie, każde ciągnęło się 2-3 lata. Dopiero w połowie technikum powiedziałam sobie dość. Wtedy zaczęłam być prawdziwie szczęśliwa, skupiłam się w końcu na innych rzeczach. Teraz studiuję. Jestem w związku od prawie dwóch lat, a od 4 miesięcy jestem zaręczona. Co jakiś czas dostaję niezłych wątpliwości, gdzieniegdzie czytam, że to normalne, w innych miejscach, że nie, więc sama nie wiem, czy jest to powód do zmartwień czy normalna sprawa którą należy przeczekać. Mój facet jest super zaradny, przedsiębiorczy, kocha mnie. Mówi, że nieba by mi przychylił, we wszystkim pomaga, o co proszę to zrobi. Mojej rodzinie już tak się przypodobał, że niektórzy mam wrażenie wolą go ode mnie. Zresztą każdego do siebie przekonuje, po prostu ma gadane. Od czasu jak jesteśmy razem bardzo się zmienił, na lepsze. Wraca na ścieżki Boga, bo wcześniej był bardzo pogubiony. W dzień, gdy planował się oświadczyć, przeczuwałam to. Ale jak już zobaczyłam, że wyciąga kwiaty, to obok ekscytacji pojawiły się wątpliwości. No ale przecież na pytanie "wyjdziesz za mnie?" nie odpowiem "nie wiem", raz, że to dziecinne, dwa - zrobiłoby się niezręcznie. Sam mi potem powiedział "jakbyś mi wtedy powiedziała, żebyśmy się jeszcze wstrzymali, to bym się załamał". Więc olałam te wątpliwości, powiedziałam sobie "weź nie wymyślaj, dobrze jest" i przyjęłam bez analizowania kolejne ustalenia, data ślubu, sala itd. - wszystko zaklepane. Skąd moje wątpliwości? Teraz myślę, że za bardzo na sercu leży mi przeszłość. Mój facet na studiach był jednym z najgorszych typów. Tylko imprezy, alkohol, dziewczyny. Był z pewną dziewczyną przede mną, służyła mu tylko do seksu, poza nim nie miał dla niej czasu, potem totalnie ją zignorował a ona miała serce rozwalone. Mnie na początku związku też zbajerował dwa razy w istotnej sprawie nie mówiąc prawdy. Mówił np. że z tamtą dziewczyną to było z miłości, do łóżka poszli po długim czasie, co było wyssane z palca zupełnie jak się potem okazało. Sama chciałam zachować czystość do ślubu, ale z drugiej strony nie czułam się tego warta, mimo że miałam powodzenie wśród chłopaków czułam się zbyt mało atrakcyjna na to, żeby ktoś "kupił kota w worku". No więc i mnie udało mu się namówić i to dosyć szybko. Potem przez długie miesiące moja psychika była jedną wielką ruiną, bo kocham Boga i nigdy nie przestałam, a widziałam co się w moim życiu dzieje i jak pluję Mu w twarz. Jestem tylko człowiekiem i to słabym, biegałam co chwilę do spowiedzi, ale mojej siły walki nie mogło starczyć na nas dwoje. Nie rozumiał tego, nie pomagał, nie starał się walczyć. Często mówił, że on tak nie da rady, itd. A ja wręcz zaczynałam w depresję popadać, nie widziałam sensu żeby nawet rano wstać z łóżka. Mój błąd, że się niejednokrotnie do współżycia zmuszałam, swoją moralność na siłę wypierając poza świadomość, żeby nie bolało. Teraz wiem, że to tak naprawdę tylko niszczyło mnie i relację. Jakiś czas temu wstąpiłam do Ruchu Czystych Serc i to mi wiele dało. I muszę przyznać, że później niejednokrotnie po upadku potrafił płakać, że mi zepsuł naszym związku w wartościach czułam się też osamotniona, on był od zawsze katolikiem, chodził do kościoła, ale nic więcej za tym nie szło. Nadal ma niechęć do ludzi kościoła, raz powiedział, że z przodu kościoła siadają przeważnie frajerzy, nieudacznicy życiowi. Skarciłam go, już tak nie powiedział. Mieliśmy też dyskusję o aborcji. Ja oczywiście byłam i jestem jej przeciwnikiem, on powiedział wtedy "Jakby okazało się, że moje dziecko jest chore, wcale bym się nie zawahał usunąć". Strasznie mnie to zabolało, ale jak poznał moje zdanie, to już nigdy więcej tak nie powiedział. Czy można w jednej chwili tak zmienić zdanie? Teraz mówi, że jest przeciwnikiem aborcji. Czasem się po prostu boję, że to nie jest trwała zmiana, że jak minie ten wyż miłości i będzie w życiu trudniej (dzieci, zmęczenie, monotonia), to wróci stary on. Że stary on będzie wzorem dla naszych dzieci. Że wpłyną na niego kumple, którzy prawie wszyscy są tacy, jak on kiedyś. Jego najlepszy przyjaciel zakończone związki odreagowuje spaniem co noc z inną. Muszę mu oddać, że teraz się stara. Trudno mu bez zawahania przyjmować te wszystkie zasady moralności Bożej, jednak co tu się dziwić bo latach przebywania w takim a nie innym środowisku. Zastanawiam się, czy to po prostu może ja jeszcze nie dojrzałam do związku. Chwilami zazdroszczę moim znajomym, które nie znalazły jeszcze miłości na życie. Tęsknię za życiem, tym które zaczęło się w połowie drugiej strony, w ciągu ostatniego roku zauroczyłam się 2 razy kimś innym... Jestem zła na siebie o to, ale dzieje się to mimowolnie. Pierwszy raz ponad pół roku temu - w pracy. Zagadał do mnie znajomy i z czasem coś się we mnie ruszyło, przyznałam sama przed sobą i przed moim przyjacielem, że szukam z tamtym kolesiem podświadomie kontaktu. Nie wiem, skąd to się w ogóle wzięło, bo nie był ani przystojniejszy, ani bliższy mojemu spojrzeniu na życie. Może też dlatego, że w tym czasie było w moim związku gorzej. Oczywiście nie brnęłam w to dalej, po ustaniu kontaktu za jakiś czas mi ostatnio, gdy w związku się niby układa, znowu mnie strzeliło... Tym razem tak jakby kolega po fachu z okolicy. Łapię się na tym, że myśli o nim sprawiają, że serce mi szaleje i robi mi się słabo. W tym przypadku mógł mi zaimponować swoimi wartościami, bo jest bardzo wierzący i daje dobry przykład. Staram się oddalać te myśli, ale mimo wszystko strasznie mi z tym źle, bo mam narzeczonego, a ten kolega śnił mi się już 4 razy pod rząd, dziś nawet, że się z nim całowałam... Mój facet o tym nie wie, bo by się chyba załamał. Z boku to wygląda tak, że narzeczony chce mi nieba przychylić, a ja w zauroczenie innymi popadam.. Czuję się winna. Dziękuję, jeśli przeczytałeś(aś) to do końca. Długo wyszło, ale nie chciałam nic istotnego pominąć. Chciałam zapytać, czy mieliście styczność z tego typu sytuacją? Co o tym sądzicie?Czy sama nie wiem, czego chcę i jestem jeszcze niedojrzała do związku? Czy moje wątpliwości są w ogóle uzasadnione, czy po prostu powinnam wyleczyć się z przeszłości? Może Pan Bóg chciał posłużyć się mną, żeby go nawrócić? Tylko wydaje mi się, że nie zrobiłby tego kosztem mojego upadku i popadnięcia w koniec życzę Wam błogosławionych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, z Panem Bogiem!+ Pt kwi 10, 2020 11:29 bramin Dołączył(a): Pt lis 20, 2009 9:38Posty: 3331 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? @Clarissa, nie zamierzam Ci udzielac dobrych rad bo dawanie rad na odleglosc, kiedy sie kogos nie zna to jak leczenie na odleglosc. Porozmawiaj z kims do kogo masz zaufanie (psycholog, dobra przyjaciolka itp.), ktory bez emocji i na dystans moglby Ci cos konkretnego zasugerowac, zwiazku z tym, ze jak sama przyznalas, jestes podatna na wplywy innych, masz slaba psychike istnieje niebezpieczenstwo, ze ktos moze Ci cos wmowic a Ty ulegniesz tej wiec byloby isc do psychologa, terapeuty, specjalisty od terapii malzenskiej napisał(a):Czy sama nie wiem, czego chcę i jestem jeszcze niedojrzała do związku? Moze jeszcze potrzebujesz czasu aby podjac decyzje o malzenstwie? clarissa napisał(a):czy po prostu powinnam wyleczyć się z przeszłości?Dobrze byloby abys mogla przepracowac Twoje dziecinstwo i zamknac za soba napisał(a):Może Pan Bóg chciał posłużyć się mną, żeby go nawrócić? Teza bardzo ryzykowna. Lepiej nie wciagaj w to Pana Boga. Ogolna zasada: w watpliwosci nie dzialac. Masz powazne watpliwosci to nie podejmuj decyzji, odloz ja na jakis czas. Daj sobie czas do namyslu. Nie Ty pierwsza i nie ostatnia, ktora ma takie problemy. _________________MODERATOR Pt kwi 10, 2020 18:27 subadam Dołączył(a): Śr kwi 26, 2017 15:16Posty: 2035 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Czy bylem w takiej sytuacji?Wielokrotnie, problem w tym ze rozterki minely gdzies po 35 r chcesz czekac tak dlugo?Z tego co piszesz jestes typowy, uczuciowy nerd, dosc podobny do mojej zony w mlodosci - niedoceniajacy swojej wartosci jako czlowieka co moze wplynac na cale zycie. Musisz bardziej uwierzyc w siebie i zrozumiec ze z "brzydkiego kaczatka" stalas sie kazdy mlody czlowiek musisz popelnic swoja dawke bledow by uzyskac zyciwe doswiadczenie - to normalne. Wazne zeby umiec wycofac sie z nietrafionych decyzji i nie niszczyc sobie nimi lat to jeszcze kompletna niedojrzalosc, wiec i tak jestes ponad przecietna dzielac sie swoimi watpliwosciami. Niestety nikt za ciebie nie moze podjac decyzji, a znalezienie swojej drugiej polowki to najtrudniejsze zadanie w zyciu. So kwi 11, 2020 14:20 Mrs_Hadley Moderator Dołączył(a): So sty 03, 2015 12:30Posty: 1817 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? clarissa napisał(a):ogólnie jestem osobą która woli się dostosować do innych, przecierpieć, ale mieć spokój i nie ranić innych w żaden sposób. Nie umiem bronić swojego zdania, gdy ktoś podnosi na mnie głos chce mi się płakać. W takim razie pomyśl o treningach asertywności, o pracy nad poczuciem własnej wartości, bo inaczej skończysz jako zmęczona, sfrustrowana życiowo osoba, której życie przeleciało przez palce, której życie obraca się wokół sprzątania domu, dbania o komfort dzieci i męża oraz na pracy, a na siebie zabraknie czasu. Wierz mi, znam takie kobiety dwa razy starsze od Ciebie i wyglądają jak wraki człowieka. Zastanów się, czy w perspektywie np. 10 lat nadal chcesz być tą samą osobą, którą jesteś dziś i w zależności od odpowiedzi opracuj plan działania, by osiągnąć ten cel. Pamiętaj też, że sami jesteśmy kowalami swojego losu i odpowiadamy za swoje szczęście. Cytuj:Co jakiś czas dostaję niezłych wątpliwości, gdzieniegdzie czytam, że to normalne, w innych miejscach, że nie, więc sama nie wiem, czy jest to powód do zmartwień czy normalna sprawa którą należy przeczekać. Jakie znaczenie ma opinia innych? Masz swoje życie, swoje sumienie i wartości, więc się kieruj tym w życiu, a nie autorytetem tłumu, bo się mi potem powiedział "jakbyś mi wtedy powiedziała, żebyśmy się jeszcze wstrzymali, to bym się załamał". Więc olałam te wątpliwości, powiedziałam sobie "weź nie wymyślaj, dobrze jest" i przyjęłam bez analizowania kolejne ustalenia, data ślubu, sala itd. - wszystko uszczęśliwiać wszystkich dookoła, żyjąc ich życiem,wspaniałomyślnie rezygnując z siebie, ignorując swoje myśli łudząc się, że dzięki temu świat Cię zaakceptuje, bo brałaś jak leci, to co było dostępne? Ślub jest sakramentem, który jest zobowiązaniem przyrzeczenia sobie wierności aż po grób. Zastanów się, czy na pewno chcesz temu akurat człowiekowi przysięgać, obdarzyć go miłością na dobre i na złe, przed ślubem zawsze można się wycofać, narzeczeństwo to tej ostatni etap na podjęcie decyzji i ta decyzja może być trudna dla Was obojga, ale lepiej zrezygnować z czegoś niż później całe życie żałować swojej decyzji tkwiąc w nieszczęśliwym małżeństwie. Ślub powinien wynikać z głębokiego pragnienia obu stron, by zbudować relację opartej na miłości do której zaprosicie Jezusa, jesteś na to gotowa?Cytuj: Nie rozumiał tego, nie pomagał, nie starał się walczyć. Często mówił, że on tak nie da rady, itd. A ja wręcz zaczynałam w depresję popadać, nie widziałam sensu żeby nawet rano wstać z łóżka. Mój błąd, że się niejednokrotnie do współżycia zmuszałam, swoją moralność na siłę wypierając poza świadomość, żeby nie bolało. Teraz wiem, że to tak naprawdę tylko niszczyło mnie i relację. Jakiś czas temu wstąpiłam do Ruchu Czystych Serc i to mi wiele dało. I muszę przyznać, że później niejednokrotnie po upadku potrafił płakać, że mi zepsuł dla Ciebie jest to, żeby mu było dobrze, a Twoje potrzeby zamykasz w szafie? Niepokojące jest to, co piszesz, bo nikt nie powinien robić coś wbrew sobie, rujnując się psychicznie, to prosta droga do depresji. Jeżeli nie postawisz twardych granic, on będzie je przekraczał również w innych dziedzinach. Cytuj:Muszę mu oddać, że teraz się stara. Trudno mu bez zawahania przyjmować te wszystkie zasady moralności Bożej, jednak co tu się dziwić bo latach przebywania w takim a nie innym przeszłości mógł popełniać wiele błędów, bo młodość rządzi się swoimi prawami, ale istotne jest to, jakim jest obecnie człowiekiem i czy z taką osobą jaką jest dziś, chcesz się związać na całe życie. Czy takiego partnera życiowego szukasz, czy ma takie spojrzenie na życie, poglądy, charakter i sposób bycia, który połączony w spójną całość daje Ci twierdzącą odpowiedź na najważniejsze pytanie dotyczące wspólnego życia i zakładania rodziny. Poczytaj wywiady z małżeństwami z długim stażem, o tym co było podstawą w ich relacjach, co scalało ich związki, co jest dla nich drugiej strony, w ciągu ostatniego roku zauroczyłam się 2 razy kimś innym... Jestem zła na siebie o to, ale dzieje się to to efekt chemii mózgu. To normalne, że wokół jest wiele atrakcyjnych ludzi i zdarza nam się w nich zauroczyć pomimo faktu bycia w szczęśliwym związku. Bo po motylkach w brzuchu przychodzi rutyna, szara codzienność. Dlatego miłość to nie zauroczenie, ale decyzja obdarzania kogoś miłością, dawania siebie w darze, choć widzimy wady tej osoby, nieraz i nie dwa, widzimy ją ubraną w nieatrakcyjne ubrania, jesteśmy nawet świadkami różnych żenujących sytuacji, a i tak nie uciekamy w objęcia atrakcyjnych kolegów/koleżanek, bo świadomie podjęliśmy decyzję, by obdarzyć miłością tego konkretnego człowieka, z którym idziemy przez życie. Pokusy zawsze będą, ale to od nas zależy czy im ulegniemy. Cytuj:Z boku to wygląda tak, że narzeczony chce mi nieba przychylić, a ja w zauroczenie innymi popadam.. Czuję się boku to wygląda tak, że z własnej woli uczyniłaś się niewolnikiem narzeczonego i cierpisz z tego powodu. Wybacz, że tak dosadnie o tym piszę, ale nie jesteś niczyją własnością i masz prawo do własnego życia, własnego zdania, życia wedle własnych przekonań, mówienia "nie", gdy ktoś narusza Twoje granice. Porozmawiaj z narzeczonym o swoich wątpliwościach, o tym jaką masz wizję Waszego małżeństwa, jakie są Twoje oczekiwania i co stawiasz na pierwszym miejscu. Nie bacz na to, że jemu może być przykro, to jest ostatni dzwonek, by rozwiać swoje wątpliwości dotyczące Waszej przyszłości i porzucić iluzje, czy złudzenia, których się trzymacie przez różne niedopowiedzenia. Polecam skorzystanie z wyjazdu na rekolekcje, najlepiej niech będą wspólne, abyście obydwoje mogli przemyśleć swoje decyzje. Wszystko to po to, żeby po ślubie nie doszło do "odkrycia", że jednak nie jesteś taka "letnia" religijnie jak myślał, a z Twojej strony, że On jednak wcale się tak nie zmienił jak myślałaś. _________________Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost - Bóg. 1 Kor 3, 7 Pn kwi 13, 2020 17:59 clarissa Dołączył(a): Śr kwi 08, 2020 0:11Posty: 3 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Dziękuję za odpowiedzi. bramin napisał(a):Porozmawiaj z kims do kogo masz zaufanie (psycholog, dobra przyjaciolka itp.), ktory bez emocji i na dystans moglby Ci cos konkretnego zasugerowac, z dobrą przyjaciółką z liceum. Tylko, że ona jest niewierząca Katolickie zasady życia ją tylko bawią, więc jak mogłaby mi pomóc w tej materii? Fizycznie, przyziemnie nie mam żadnych wątpliwości co do narzeczonego. Jest zaradny, pracowity i jestem pewna, że zawsze we wszystkim pomoże, że nie będzie tak, że mnie zostawi samą ze wszystkimi obowiązkami. Głównie boję się właśnie o to, jak będzie z tym życiem z Bogiem. Właśnie dlatego napisałam na forum dla psycholog może nie jest złym pomysłem.. Tylko wtedy psycholog chrześcijański. Na początku studiów chodziłam na terapię i miałam do czynienia z kilkoma "świeckimi", każdy z nich w jakimś stopniu próbował mnie zniechęcić do moralności katolickiej. subadam napisał(a):Czy bylem w takiej sytuacji?Wielokrotnie, problem w tym ze rozterki minely gdzies po 35 r chcesz czekac tak dlugo?Właśnie kierowałam się taką myślą. Że jakieś myśli, wątpliwości można mieć w każdym związku i tym samym do końca życia nie wyjść za mąż. Że wyolbrzymiam, przesadzam i boję się zmian, dlatego tak świruję. Mrs_Hadley napisał(a):Polecam skorzystanie z wyjazdu na rekolekcje, najlepiej niech będą wspólne, abyście obydwoje mogli przemyśleć swoje decyzje. Wszystko to po to, żeby po ślubie nie doszło do "odkrycia", że jednak nie jesteś taka "letnia" religijnie jak myślał, a z Twojej strony, że On jednak wcale się tak nie zmienił jak postaram się go jakoś wyciągnąć. O ile pójdzie na to i wysiedzi, bo zwykła msza czasami dla niego im krótsza tym lepsza Ja sama często słucham takich rekolekcji, np. jak sprzątam albo robię coś w domu to mam na słuchawkach ks. Piotra Glasa, ks. Dominika Chmielewskiego, ks. Piotra Pawlukiewicza czy ks. Sławomira próbuję coś puścić narzeczonemu, ale więcej niż 20 minut słuchania to już za dużo. Mniej więcej po takim czasie pyta, czy możemy to dokończyć innym razem, "a teraz chodź poleżeć bo jestem zmęczony" No chyba, że ulubiony polityk doda jakiś ciekawy film o pieniądzach, wtedy można i godzinę oglądać Cz kwi 23, 2020 12:41 Anonim (konto usunięte) Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? clarissa napisał(a):Fizycznie, przyziemnie nie mam żadnych wątpliwości co do narzeczonego. Jest zaradny, pracowity i jestem pewna, że zawsze we wszystkim pomoże, że nie będzie tak, że mnie zostawi samą ze wszystkimi obowiązkami. Głównie boję się właśnie o to, jak będzie z tym życiem z Bogiem. Właśnie dlatego napisałam na forum dla myślę nie można raczej dawać takich 100% gwarancji co do drugiego człowieka... czy można zagwarantować że ktoś będzie zawsze taki wyidealizowany i nie wymieni kogoś na inny model za jakiś czas. Czym jest dla narzeczonych przysięga, ślubowanie przed Bogiem i sobą wzajemnie, czym jest wiara i czy opierają wspólnie swoją miłość na wierze i na życiu z Bogiem. Czy jeśli przyjdą momenty trudne, to czy wiara i świadomość przysięgi, ślubowania a przede wszystkim - świadomość tego że małżeństwo jest nierozerwalnym sakramentem, czy to pomoże przetrwać małżonkom razem? Czy to dla nich obojga stanowi wartość? Jak rozumieją miłość? Czy jako postawę, decyzję? Trwać w tej decyzji i postawie, pomimo trudności, zmienności uczuć, emocji a nawet zauroczenia się kimś innym czy doświadczania przykrości? Bowiem jeśli jedno z narzeczonych postrzega małżeństwo jako nierozerwalny sakrament a miłość jako decyzję i postawę nie opartą na uczuciach które mogą być różne, ale drugie już nie dzieli tej jakże ważnej, a w sumie najważniejszej kwestii życia, to jak można budować trwałe małżeństwo tylko jednostronnie? Jeśli wiara dla jednego z narzeczonych jest ważna i stanowi istotny filar na którym buduje swoje życie, a nie jest ta przestrzeń dzielona z drugim człowiekiem który ma stać się kimś z kim idzie się przez całe życie, to być może człowiek będzie czuł się osamotniony w tej sferze i będzie odczuwał pewien rodzaj cierpienia iż małżonek nie dzieli z nim wiary, to może być także przestrzenią dla pewnych nieporozumień, niezrozumienia. To jest Twój osobisty wybór, nikt nie może niczego Ci narzucać ani proponować, można tylko napisać o pewnych refleksjach, przemyśleniach. Ale to czy Ty chcesz iść z tym człowiekiem przez życie i czy on ma stać się Twoim mężem, to jest Twój życiowy wybór. Hm, zaradność życiowa, rozumiem że to dla kobiety istotna sprawa, ale opierać na tym całe małżeństwo, bo jest zaradny życiowo, a co jeśli przestanie być? W życiu są różne sytuacje. Pomaga zawsze, a co jeśli przestanie pomagać a zacznie pomagać bardziej innym, na przykład atrakcyjnej koleżance? Czy kobieta wychodzi za mąż za pewne cechy które dostrzega w mężczyźnie na ten czas, czy też wychodzi za tego konkretnego mężczyznę, człowieka, zaradnego czy mniej zaradnego, ale ona chce z nim być bo to jest ten mężczyzna. Cz kwi 23, 2020 17:54 inga_hp Dołączył(a): Śr lip 10, 2019 11:46Posty: 231 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Jest prawdopodobne, że osoba wierząca utworzy szczęśliwy związek z osobą niewierzącą. A prawdopodobieństwo to wynosi jeden do tryliona miliardów. Nie widzę sensu myśleć o małżeństwie z kimś, kto odrzuca jego sakramentalny wymiar. Już lepiej pozostać samotnym całe życie, bo niewiara jednej osoby będzie podkopywać autorytet drugiej w tej kwestii i dzieci będą miały mętlik w głowie. Cz kwi 23, 2020 20:57 clarissa Dołączył(a): Śr kwi 08, 2020 0:11Posty: 3 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? inga_hp napisał(a):Jest prawdopodobne, że osoba wierząca utworzy szczęśliwy związek z osobą niewierzącą. A prawdopodobieństwo to wynosi jeden do tryliona o tym. Tyle że on nie jest niewierzący. Od dziecka był ministrantem i nigdy nie przestał chodzić do kościoła, nawet się modli codziennie. Problem w tym, że się w życiu pogubił i nikt mu nie wytłumaczył na czym polega prawdziwa wiara. Cz kwi 23, 2020 21:50 inga_hp Dołączył(a): Śr lip 10, 2019 11:46Posty: 231 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? clarissa napisał(a):inga_hp napisał(a):Jest wprawdopodobne, że osoba wierząca utworzy szzęśliwy związek z osobą niewierzącą. A prawdopodobieństwo to wynosi jeden do tryliona o tym. Tyle że on nie jest niewierzący. Od dziecka był ministrantem i nigdy nie przestał chodzić do kościoła, nawet się modli codziennie. Problem w tym, że się w życiu pogubił i nikt mu nie wytłumaczył na czym polega prawdziwa wiara. Jest niewierzacy z Twoich opisów Twoich Wiary sie nie da wytłumaczyć albo ona jest albo nie ma. Małżeństwo jest na całe życie a oprócz męża wybierasz też potencjalnego ojca dla swoich a może się zmieni jest bardzo naiwine. Pt kwi 24, 2020 6:40 Believing Dołączył(a): Cz wrz 20, 2018 19:14Posty: 1494 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? clarissa napisał(a):Mój błąd, że się niejednokrotnie do współżycia zmuszałamclarissa napisał(a):W naszym związku w wartościach czułam się też osamotnionaclarissa napisał(a): "Jakby okazało się, że moje dziecko jest chore, wcale bym się nie zawahał usunąć". clarissa napisał(a):Chwilami zazdroszczę moim znajomym, które nie znalazły jeszcze miłości na się co robisz. _________________"Informacja i wiedza - oto dwie waluty, które nigdy nie wyjdą z obiegu." Neil Gaiman Pt kwi 24, 2020 7:04 inga_hp Dołączył(a): Śr lip 10, 2019 11:46Posty: 231 Re: Wątpliwości przed ślubem - normalne czy nie? Kapusta jeszcze o tym, ze w sumie nazywanie się wierzacym tez nie ma znaczenia jesli ktoś nie jest zjednoczony z Chrystusem, bo wszak same demony wierzą i drżą. Pt kwi 24, 2020 10:18 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Strona 1 z 1 [ Posty: 11 ] Nie możesz rozpoczynać nowych wątkówNie możesz odpowiadać w wątkachNie możesz edytować swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz dodawać załączników

wątpliwości przed ślubem psycholog